Digitale Connectiviteit

Wat is het dat ons allemaal digitaal met elkaar connect en wat weet je van digitale connectiviteit? Laatst lag bij ons het internet eruit. Als dat gebeurt merk je wel hoe afhankelijk je bent van het internet. En wat doe je dan? Je start je computer opnieuw op. Waarom weet ik niet precies. Je trekt de sterker eruit. Waarom? Weet ik ook niet precies. Je belt met je internetprovider. Waarom weet ik wel. Je wil dat het zo snel mogelijk gemaakt wordt, zodat je door kan met je werkdag. Natuurlijk blijf je vriendelijk en attent, maar eigenlijk ben je lichtelijk in paniek. Zeker als je het internet, dus de digitale connectiviteit, echt nodig hebt omdat je in een cursus zit. Het internet is het middel om met elkaar in contact te kunnen staan en te werken. Zeker in deze tijd merkt de hele maatschappij hoe afhankelijk we zijn van digitale connectiviteit. Maar wat is het dat ons wereldwijd met elkaar verbindt en waarvan de maatschappij zo afhankelijk is. Wie en wat staan er aan de wieg van onze virtuele wereld, waar we voor een groot deel in leven. Neal Stephenson stelde het zo mooi dat het beter is er geen vertaling op los te laten. Hij stelde: “Wired people should know something about wires.” Dus wat valt er te vertellen over wires en wired people, digitale connectiviteit en Nederland? Wat valt er te vertellen over het moment dat Nederland werd verbonden|aangesloten|geconnect op wat we kennen als de virtuele wereld.

De digitale connectiviteit heeft zich als een tastbaar vuurtje door ons land verspreidt en we kunnen nu niet meer zonder. Waarom ‘tastbaar’? De basis van onze virtuele wereld is een tastbaar netwerk waar een hele infrastructuur aan vooraf gegaan is. Dit tastbare netwerk bestaat voor een groot deel uit glasvezelkabels dat de hele wereld met elkaar verbindt. Letterlijk met elkaar verbindt. De lengte van dit tastbare netwerk bedraagt 6.760 km. Ook Nederland maakt gebruik van dit netwerk om geconnect te zijn met de rest van de wereld en elkaar. Tijdens de corona pandemie meer dan ooit.

Het begin van digitale connectiviteit voor Nederland was in 1988 inzicht. Vanuit Tuckerton, New Jersey (VS) een plaatsje met 3.367 inwoners, werd de TAT-8 getrokken naar Ierland. Dit is de eerste Trans-Atlantische glasvezelkabel die gelegd is. Deze glasvezelkabel is de 8^ste kabel die vanuit de Verenigde Staten naar het Europese continent is gelegd. Let wel, het is de eerste glasvezelkabel die gelegd werd over de Trans-Atlantische bodem. Glasvezel is uitermate kwetsbaar materiaal dat na beschadiging onbruikbaar is en dus herstelt moet worden. Je kunt je de hersteloperatie wel voorstellen die nodig is, als de TAT-8 beschadigd raakt op een plek die ligt op 4000 meter diep. Hiervoor zal op locatie, midden op de zee dus, de kabel omhooggehaald moeten worden, gelast moeten worden met een fusielasmachine en weer neergelaten moeten worden. Waarom is er dan toch gekozen voor het materiaal glasvezel? Kort gezegd omdat glasvezel op dit moment de beste technologie is om mensen over de wereld met elkaar te verbinden, data op hoge snelheid te verzenden en op die manier apparaten met elkaar te laten communiceren.

De verwezenlijking van de aanleg van de TAT-8 was dus een project waarbij met veel risicofactoren rekening is gehouden. Voor de aanleg van dit project heeft het team rekening gehouden met onder andere tsunami’s, aardbevingen en haaienbeten. De glasvezelkabels zijn zoveel mogelijk bestand gemaakt tegen al deze factoren. De operatie die hieraan vooraf is gegaan heeft bescherming van de TAT-8 zoveel mogelijk gewaarborgd. Dit is onder andere bewerkstelligd door de TAT-8, 1 meter onder de zeebodem te leggen tot een diepte van 1200 meter en tot een diepte van 2600 meter moet de kabel bestand zijn tegen haaienbeten, door de beschermende coating om het kwetsbare materiaal heen.

De technologie die ons digitaal verbindt, waar we zo afhankelijk van zijn en wat we de virtuele noemen, is een tastbaar en kwetsbaar netwerk dat bestaat uit een heleboel kilometers glasvezelmateriaal.